Dear Sir / Madam,

Twee keer heb ik in Engeland gewoond voor werk, in 2011 en in 2012. Ik heb er een aantal verhalen over geschreven. Die verhalen heb ik hier gebundeld (in anti-chronologische volgorde). Al met al is het een vermakelijke combinatie van verslagen en grapjes. Eerst even de inhoudsopgave.

Chapter 1. Oxford, the Europaeum en Praag, Geschreven in april en mei 2012

• 1.1 Oxford. Een luchtig verslag ter plaatse [met film]. Geschreven in april 2012
• 1.2 Het Werk bij de Universiteit van Oxford. Geschreven in mei 2012
• 1.3 Een onvergetelijke conferentie in Praag.

Chapter 2. Sijmen in het midden van Engeland, 2011

• 2.1 Verslag uit Loughborough. Geschreven in juli 2011
• 2.2 Over Engeland. Geschreven in oktober 2011 [humor]
• 2.3 Verslag van Londen [humor en filmpje]
• 2.4 Aansluitend: Bier drinken in Duitsland [humor]

—————————————————————————————————-

Chapter 1. Oxford, the Europaem en Praag. 2012

Deze weblog is geschreven in twee fasen: een verslag ter plaatse (1.1) en een beschouwing achteraf (1.2 en 1.3).

1.1 Oxford. Een luchtig verslag ter plaatse (april 2012).

Heden woon en werk ik tijdelijk in Oxford, voor een stage bij the Europaeum, een instelling die gelieerd is aan de plaatselijke universiteit. Het is best een bijzonder verhaal. Lees daarom gerust verder. Eerst vertel ik iets over Oxford.

De beroemde geleerde Lord W.Ikipedia vertelt ons over deze plaatsnaam: “De naam Oxford betekent hetzelfde als Coevorden (..) Een voorde (“ford“) is een doorwaadbare plaats in een rivier waar boeren hun ossen (“oxen“) konden laten oversteken.” Dus dat weet u dan ook weer. Ik heb een toeristisch filmpje gemaakt over het Engelse Coevorden, u kunt ‘m hier zien (klik) of hieronder als uw browser het toestaat. Jolly good.

Mijn huis

Ik heb een kamertje gevonden in een fijne buitenwijk van Oxford, zo’n 15 minuten fietsen van het centrum en 25 minuten van mijn werk. Mijn huisbaas is een typische relnicht die door het gebruik van proteïnepoeder nogal opgefokt is. Het is een Syriër. Mijn overige huisgenoten zijn: een overmatig paffend Roemeens stelletje, een sportieve kale Slowaak, een Pakistaan (vermoed ik) met een gigantisch aquarium in zijn kamertje, en een kleine dikke zwarte man met een overdreven Oxford’s accent (Queen’s English) die elke zin begint met de woorden ‘to be honest with you‘, waardoor je telkens bang bent dat hij je de harde waarheid gaat vertellen, maar dan blijkt het slechts een mededeling van huishoudelijke aard.

Het zijn allemaal hele vriendelijke mensen, alleen mijn huisbaas spoort niet. Ik heb het best naar mijn zin in het huis. Na mijn werk zit ik even te chillen in de keuken, want dat is de gemeenschappelijke ruimte. De keuken staat vaak blauw van de sigarettenrook, maar toch is het er fijn. Bovendien is het de enige plek om fatsoenlijk te zitten. Ik heb namelijk geen stoel in mijn eigen kamer. Daar is geen ruimte voor.

De bus

Zoals u in het filmpje kunt zien, rijd ik fiets. Maar soms neem ik de bus, bijvoorbeeld als het – harder dan normaal – regent. In de bussen hier in Oxford wordt niet automatisch omgeroepen waar je bent of wat de volgende halte is. Ik neem aan dat dit een speciale, handige service (dienstverlening) is voor de mensen die liever niet willen weten waar ze eruit moeten.

Het komt regelmatig voor dat ik over de stoep loop en genadeloos natgespetterd word door een bus die bij het passeren door een grote plas water rijdt. Maar ik pak ze nu terug: als ik in het vervolg een bus zie stilstaan naast een grote plas water, dan spring ik snel in de plas water zodat de bus helemaal nat wordt! “Here you have a biscuit from own dough” roep ik dan, om de verwarring van de chauffeur en de passagiers nog groter te maken.

Ik moet wel even vermelden dat het busverkeer in Engeland levensgevaarlijk is! De bussen rijden hier namelijk vrijwel altijd en allemaal aan de verkeerde kant van de weg!! Men mag derhalve van geluk spreken dat de overige verkeersdeelnemers dat ook doen, waardoor de schade te overzien is.

Arbeid

Ik ben hier overigens niet alleen om nat te worden. No sir, not quite. Ik ben hier om hard te werken. Ik loop hier een prominente stage voor alumni, om mijn carrière in beweging te houden. Ik kreeg deze kans via mijn oude professor van European Union Studies in Leiden. Hij is de beste vriend van mijn baas in Oxford. Over mijn werk ga ik hierna meer vertellen, in geuren en kleuren.

1.2 Het werk in Oxford. Geschreven op 8 mei 2012 te Leiden (achteraf dus).

De Europaeum is een samenwerkingsverband tussen tien Europese onderzoeksuniversiteiten, gelegen in Leiden, Oxford, Praag, Krakow, Madrid, Genève, Bologna, Bonn, Parijs en Helsinki. De Europaeum organiseert onder meer evenementen betreffende samenwerking in Europa. Wat dat betreft past het uitstekend bij mijn Curriculum Vitae. Mijn werkzaamheden bestonden uit schrijven, een beetje onderzoeken,  administreren, organiseren, bellen, enzovoort. Heel gevarieerd dus. Ik werd meteen vanaf het begin in het diepe gegooid, maar ik hield mijn hoofd boven water. (Zie mijn referentie hier).

De relatie met mijn uiterst autoritaire baas verliep aanvankelijk ronduit moeizaam, hij had kritiek op werkelijk alles. Zelfs de manier waarop ik mijn broodje vasthield tijdens de pauze was in zijn ogen waardeloos. Maar hij bedoelde het wel goed en de relatie verbeterde naarmate de tijd vorderde. Toen ik er na vier weken twee jonge nieuwe collegae bijkreeg, een Ier en een Portugese, werd het zowaar gezellig op het kantoor. Op onze verdieping van het klassieke kantoorgebouw werkte ook ene Simon, een vriend van de baas. Deze oude man had zijn eigen kamer en hij werkte voor zijn eigen stichting, maar hij hoorde er toch bij. Op een avond na een gezamenlijk bezoek aan het theater, vertelde hij (met zijn typische bekakte Oxford-Engels) in de pub over zijn tijd als journalist in de Vietnamoorlog. Enfin, ik moet Simon gewoon even noemen in dit verslag, want hij maakte indruk op mij.

1.3 Een onvergetelijke conferentie in Praag

Een van de workshops die wij organiseerden ging over (de rol van Europa in) de aankomende VN-conferentie in Rio over de groene economie, zie hier. Deze prestigieuze Graduate Workshop ‘Rio +20’ in Praag heb ik niet alleen georganiseerd, ik heb er ook in geparticipeerd.

Ik vloog voor deze gelegenheid even naar Praag en terug voor een van de leukste academische evenementen uit mijn  leven. Ik heb veel bijzondere workshops gezien in mijn studententijd (die ik doch reeds vele jaren geleden dacht te hebben afgesloten), zoals deze in Rusland, maar dit was een klasse apart. De voordrachten, de discussies, het debat en het VN-rollenspel waren van een hoog niveau en af en toe ook zeer vermakelijk.  Ze vonden plaats in de Faculteit der West-Europese Studies van de Karelsuniversiteit.

Ik kende alle studenten (zestien in totaal) in deze workshop al, omdat ik vanuit Oxford uitvoerig e-mailcontact met ze had gehad. De aanmeldingen administreren en de contacten onderhouden behoorden namelijk tot mijn kerntaken. In Praag vervulde ik een sleutelrol, omdat iedereen mij kende en op mij terug kon vallen. Dat gaf mij een trots gevoel. Het ging er allemaal heel hartelijk aan toe.

Wat mij stiekem het meest is bijgebleven waren de waanzinnige nachten stappen in Praag, waar echte vriendschappen ontstonden. We kwamen op een gegeven moment in een ruige bar volgepropt met opgehitst jong Praags volk, waar de naakte barlieden met brandende fakkels gingen jongleren. Vervolgens lieten de oerlelijke barmannen hun torso bedruipen met likeur en lieten de jonge vrouwelijke cafébezoekers het er vanaf likken of ze spuugden de drank direct in de handmatig geopende monden van de onschuldige meisjes. Het was echt té ranzig om te zien. Desondanks lieten wij ons niet van de wijs brengen, dronken en bewogen ritmisch op de muziek.

Dit vond overigens plaats in een stampvolle kelderruimte zonder duidelijke verwijzingen naar eventuele nooduitgangen. Een ander saillant detail was dat mijn eerdergenoemde baas er de hele tijd bij was, tot in de veel te late uurtjes. Zijn hoge leeftijd weerhield hem er niet van om flink los te gaan. De volgende ochtend zouden de workshopactiviteiten om 9:00 beginnen, maar ook dat mocht geen belemmering zijn voor de feestvreugde.

Enfin, je had erbij moeten zijn.

Terug naar Leiden

Na het zonovergoten Praag ging ik weer terug naar regenachtig Oxford waar ik nog een weekje zou werken. Vier mei was mij laatste werkdag. Op zaterdagochtend 5 mei vloog ik terug naar Nederland om direct na aankomst met twaalf vrienden uit Leiden naar de musical Soldaat van Oranje, in een oude hangar bij Katwijk, te gaan. De reis tussen Engeland en Nederland speelt een cruciale rol in het verhaal. Deze reis had ik net zelf ook afgelegd, ik voelde mij derhalve een beetje Erik Hazelhoff Roelfzema, behalve dan dat ik geen oorlogsheld ben en de reis tussen Engeland en Nederland tot nu toe maar vier keer heb afgelegd en Erik 27 keer, veelal per roeiboot. Enfin, er zijn kleine verschillen.

Einde Verslag van Oxford

———————————————————————————————-

2. Sijmen in het midden van Engeland. 2011

2.1. Stoute Schoenen / Verslag uit Loughborough, juli 2011

Dear Sirs / Madams,

U heeft al een tijdje niets meer van mij gehoord. Dat komt, ik werk al twee weken in Engeland. Voor wie geïnteresseerd is, ik werk tot oktober voltijds bij Apple Languages (ook wel Language Courses Abroad.co.uk) als ‘Administrative Assistant, Marketing & Translation‘. Want ja, je moet wat met je leven. Ik had het bezorgen van de post in Leiden wel weer gezien, eindeloos sollicitatiebrieven schrijven leek redelijk hopeloos en mijn relatie liep – mede hierdoor – op de klippen. Er moest iets gebeuren. Het was tijd om de stoute schoenen aan te doen. En zo kwam ik hier terecht. Ik woon en werk in het plaatsje Loughborough in Leicestershire (je hoeft maar de helft uit te spreken, dus dat scheelt). Het werk houdt mij van de straat en dat kon ik van mijn vorige baantje (postbezorger) niet zeggen.

Mijn Engels

Ik spreek inmiddels een woordje Engels mee. Gisteren vroeg een Engelse collega of ik nog aan stand-upcomedy ga doen hier in Engeland. Ik zei: “Well, I might put on my naughty shoes. I mean, eventually the blood flows where it cannot go, you know. And after all, you never know how a cow catches a hare”. Gek genoeg begreep de Engelsman er weinig van.

Bezoekje aan Nottingham

Vorige week was ik in Nottingham (Was dat niet van..? Inderdaad van Nottingham Forest, de voetbalclub uit 1865 die in 1979 en 1980 de Europacup 1 – tegenwoordig de Champions League – stal van de rijken en doneerde aan de armen. Enfin, zoiets). Aldaar heb ik de hieronder vertoonde, wereldberoemde herberg uit 1189 na Jezus bezocht. Het schijnt de oudste herberg van Engeland te zijn, want dat staat op de gevel.

Daarnaast ziet u een foto van de authentieke pomptaps (bierkranen waar d.m.v. het maken van pompbewegingen bier uitstroomt) en een pint met het donkere genot dat ik aldaar heb mogen proeven, de Rock Mild. Het smaakte naar Guinness, maar ietsje zoeter. Men noemt het in Engeland ‘stout‘. Maar ik bleef het braaf drinken. Al het bier wat uit de pomptaps komt is zeer rijk van smaak. Ik houd er van. Op een dag zou ik er mee willen trouwen. Al denk ik wel dat de huwelijksnacht al meteen een kater gaat opleveren.

Bristol

Binnenkort ga ik een vriend genaamd Tom Taylor (een Welshman die ik als collega-postbezorger in Leiden heb leren kennen, maar da’s een ander verhaal) opzoeken in Bristol. NB: Ik bedoel niet de schoenen- en kledingwinkelketen Bristol, waar de schoenen  voor Nederlandse begrippen supergoedkoop zijn. Neen, ik bedoel de stad Bristol in Engeland, niet ver van de grens met Wales. De stad schijnt nog indrukwekkender te zijn dan de winkel. Trouwens, schoenen zijn hier in Engeland gemiddeld erg voordelig heb ik gemerkt. Daarvoor hoef je niet eens naar Bristol te gaan. Vorige week heb ik voor tien Engelse Ponden (€11,51) prima sportschoenen gekocht, hier in Loughborough. Ter vergelijking, bij de Schoenenreus op de Haarlemmerstraat in Leiden zijn de goedkoopste schoenen 20 Euro en in de Ziengs ertegenover is het minimaal 70 Euro. In Engeland (maar buiten London) lijkt het beter geregeld, schoenprijstechnisch dan. Ik heb hier nu drie paar schoenen! Kun je nagaan. In Nederland had ik altijd maar één werkende schoen en een halve pantoffel. Geen gezicht.

De vriend in Bristol heet Tom Taylor. Het is een held. Hij kwam een paar jaar geleden naar Leiden omdat één van zijn bandleden daar ging studeren. Toen besloot de hele band zich maar te verplaatsen van Zuid-Wales naar Leiden. Om in zijn levensonderhoud te voorzien is hij toen postbezorger geworden, net als ik toentertijd. Zo ken ik hem dus. Inmiddels woont hij dus in Bristol, Engeland. Hij heeft nog wel een Iers vriendinnetje aan Leiden overgehouden (een uitwisselingsstudente uit Galway, waar ik zelf ooit als uitwisselingsstudent heb gewoond. Maar dat terzijde).

Bristol

Bath, gingen we ook nog heen.

Terug naar Loughborough

Het loopt zoals het loopt. Maar ik hoef niet veel te lopen, want ik heb een fiets geregeld, zoals een Dutchman betaamt. Met de fiets geniet ik meer, want daarmee kom ik makkelijk op de mooiere plekjes van dit droevige plaatsje.

In het begin zette ik mijn fiets op een openbaar pleintje naast mijn werk tegen een paaltje, totdat ik het onderstaande briefje aan mijn fiets zag hangen. Voorts zette ik mijn fiets rechtop vast aan een hek in het minuscule puintuintje van het kantoor. Dat was tenminste privéterrein.

Ik heb al veel mensen ontmoet. Eergisteren heb ik gevoetbald met mijn huisbaas en zijn vrienden op het sportterrein van de University of Loughborough. Had ik al vermeld dat het een studentenstad is? Je ziet echter helemaal geen studenten in de zomer omdat de studentenwoningen per semester verhuurd worden. Veel huizen staan daarom zomers leeg. Het is hierdoor voor de helft een spookstad.

Ik huur een kamer in een buitenwijk. Mijn huisbaas is aardig. Er staan pruimbomen in de tuin waar ik in het weekeinde vrijelijk van mag plukken. Dikke prima dus. De huisbaas snurkt wel als een opgevoerde monstertruck, maar ik werk overdag hard, dus ‘s nachts slaap ik overal  doorheen.

P.S.: Wil je meer weten? Sms dan ‘stoute schoenen AAN’ naar mij.

—————–

2.2 Over Engeland. Geschreven in oktober 2011. [humor]

Engeland, het land van..

.. de tabloids met koppen die zo groot zijn dat er maar een paar letters op de voorpagina passen en desondanks nergens over gaan. Het land van historische architectuur en post-apocalyptische industrieterreinen. Het land van de fish & chips met zout en azijn. Het land van culinaire armoede maar ook heerlijke stout en ale (wat wij speciaalbier noemen).

Het land van humor, stand-upcomedy, de BBC en Top Gear. Het land waar werkelijk iedereen spookrijdt! Behalve ik dus, en dan gaan ze nog naar mij toeteren ook!

De edele cricketsport

Wat ook tot de verbeelding spreekt (maar uiteindelijk weinig aan de verbeelding overlaat) zijn de massa’s Engelse meiden die in het weekeinde in kleine groepjes gaan stappen op hele hoge hakken en met zeer korte rokjes, ongeacht hun vaak forse lichaamsbouw. Het lopen op stiletto’s schijnt heel pijnlijk te zijn en het is opzichtig ongemakkelijk. Maar ja, je moet er wat voor over hebben om er een beetje hoerig uit te kunnen zien op je vrije avond.*  Ik bedoel, anders zul je nooit een goede, fatsoenlijke man vinden die je lief heeft voor wie je bent, en je met een beetje geluk en overtuigingskracht diezelfde avond nog bezwangert.

Ik ben ook een paar dagen naar een pittoresk plaatsje in het zuidoosten van het Verenigd Koninkrijk geweest. Enig stekje, nog nauwelijks ontdekt door de grote massa toeristen. Ze noemen het ‘London’. Ik was er nooit eerder geweest. Ik verbleef in een herberg nabij Piccadilly Circus.  De acrobaten vlogen met trapezes over m’n hoofd, wilde olifanten sprongen door een hoepel (tegelijkertijd!) en clowns waren een brandende dubbeldekkerbus aan het blussen. En Bassie was er ook. Of was dat misschien Harry Redknapp, de manager van de Tottenham Hotspurs? Nee hoor, gekkigheid, het was niet zo’n circus.

Ik was niet alleen in London, want Mevrouw Schaapje (Kay-Babs) ging mee. Hiernaast poseert ze naast de Grote Ben. Nu denkt u misschien ‘wow, wat een ongelooflijk groot schaapje! Haar hoofd is groter dan het Britse parlementsgebouw!’ Welnu, dat is gewoon een sterk staaltje fototrucage van mij.

eau de Cologne

De volgend dag (zaterdag 8 oktober, ergens in de middag) begon het bacchanaal pas echt: bij aankomst in de grote biertent waren wij zodanig blij verrast dat ze ook Bier schonken op dit Oktoberfest, dat we het er maar flink van genomen hebben. Het was fijn tussen de Duitsers. Het thema van het Oktoberfest is traditionele Beierse klederdracht, met Lederhosen en zo. Er waren veel homoseksuelen: de mannen hadden immers allemaal ‘leren pijpen‘. Ha, dat was een oud grapje. Wel een dijenkletser he? Dat deden ze daar ook trouwens, tegen de dijen kletsen (slaan, niet praten).

Na een paar uur zaufen op topniveau waren wij totaal verzadigd. En toen moesten we nog terug naar de camping. Al kruipend (en met een beetje hulp van een tram) slaagden wij erin om  de stadscamping  – die een paar kilometer verderop lag –  te bereiken. Het heeft slechts een paar schrammen gekost en dat mag gerust een wondertje heten. Alle stoere mannen sliepen uiteindelijk weer als prinsesjes in de tent (en ik zelf nog twee uur op de vloer van het toilet van de camping, maar dat heeft gelukkig niemand gezien). Het was ijskoud in de tent, maar het gevoel van broederschap – of eigenlijk de alcohol die nog steeds door de aderen vloeide – hield ons warm. Verder kan ik je vertellen dat er zoveel high potentials in deze tenten waren, dat we niet eens tentstokken nodig hadden. Kun je nagaan. Hehe, wieder so ein Witz von der Sijmster, wat ben ik toch een Witzenmachert.

Hendrik van Zwevelmuts had eigenlijk wel zin in Duits Bier. Kwam dat even goed uit.