Positief bericht over de bijstand en Occupy

Posted on 9 januari 2012 by Sijmen

Schuursponsjes

Lieve mensen, sinds vorige week maandag heeft Sijmen weer werk! Het kon ook niet uitblijven met al die universitaire diploma’s en dat talent. [Update: zie hier een paar reacties op sollicitaties].

In de eerste week van mijn nieuwe, tijdelijke baan werd ik meteen voor de leeuwen gegooid, met de ene na de andere intellectuele uitdaging waar ik mij moest inbijten. Ik moest schuursponsjes per drie stuks in kartonnen omhulseltjes doen, plastic jetzers van hun units halen en stopviltjes in zakjes doen. De eerste twee-en-een halve dag bestond louter uit schuursponsjes inpakken. [update van maandag 9 januari: vandaag mocht ik stickers op bakjes zalf plakken en daarna dozen dichttapen]. Vier volle dagen per week, twee weken lang. En daarna nog vier weken halve dagen.

Dit zijn ze dan

Ik mag mijzelf nu Junior Executive Production Officer Sponge Packaging etc. noemen. Dit werk was voorheen alleen beschikbaar voor gedetineerden, mensen met een geestelijke uitdaging, kinderen in lagelonenlanden en/of andere mensen met verborgen talenten. En nu dus ook tijdelijk voor mij. Eindelijk.

Mijn nieuwe werkgever is ‘een participatiecentrum’. Ik moet werken voor mijn bijstandsuitkering. Je zou het ook als (onder)betaalde (dwang)arbeid kunnen zien. Maar het is eigenlijk zo slecht nog niet. Het is best gezellig op de werkvloer tussen het plebs. Ik kom de tijd door met ouwebeppen met mijn collegae uitkeringsgerechtigden (bijvoorbeeld over je tatoeages* en de andere normale dingen des levens, maar vooral over werk natuurlijk) en naar de gezapige deuntjes van Sky Radio te luisteren. En dat terwijl ik werk doe dat een reumatische goudvis ook zou kunnen. Maar als ik goed mijn best doe dan kunnen ze mij op termijn misschien aan een echt baantje helpen. Wellicht maak ik carrière in de booming business van de schuursponsinpakkerij. Of zowaar iets beters. Alle gekheid op een stokje. Ik doe gewoon mijn best. Je weet tenslotte nooit hoe een koe een haas vangt. Ik denk in ieder geval dat de koe wel openstaat voor suggesties.

tattoodonkey.com

* Een Leidse collega (v) in een gesprek over tatoes: “Mijn zoon wilde een tatoe laten zetten op zijn veewhrtiende. Ik zegt ‘ik dach ‘t niet he, je wacht maahwr gewoon tot je zestien ben‘. Om maar even aan te geven dat ze streng, maar wel rechtvaardig is. Het zijn (h)eerlijke mensen met wie je soms goed kunt lachen. In de pauzes moet ik echter even met mijzelf praten, want bijna iedereen is dan buiten aan het roken. Ik wil verder niet arrogant doen, want iedereen is gelijk op de werkvloer = Positief.

>Meneer Groot, had u in 2000, toen u naar Leiden ging om te studeren, ook daadwerkelijk de ambitie om Junior Executive Production Officer Schuursponsjes Packaging etc. te worden?<

Ceci n’est pas un employé hautement qualifié

Nee, dat niet zozeer. De wereld van de schuursponsjesinpakkerij is per toeval op mijn levenspad gekomen. Zo rol ik met mijn carrière van de ene uitdaging in de andere. Je zou ook (misschien iets minder eufemistisch) kunnen zeggen dat mijn wetenschappelijke carrière in een dipje zit.

Je kan stellen dat het leven een schuursponsje is, met een ruwe en een zacht kant. Soms moet je alle zooi maar gewoon absorberen en op andere momenten moet je het juist hardhandig te lijf gaan. Nu is het vooral absorberen. Het komt uiteindelijk wel goed. Later krijg ik vast echt werk.

Voorbeeld van een comedyposter

Ik zie er niet heel erg tegen op om ‘s ochtends naar mijn werk te gaan. Het is soms leuk en het houdt mij van de straat. Op andere momenten is het ‘Kwalitatief Uiterst Teleurstellend‘, zoals een fijne collega het zo mooi formuleerde. Maar daar hebben we het niet over, want dit is een positief verhaal. Bovendien levert deze ervaring sowieso inspiratie op voor de comedy. Over comedy gesproken: morgenavond (vlak na mijn werk) mag ik naar Heemskerk om weer op te treden. Yeah!

En over zes uur mag ik er weer aan de slag met de schuursponsjes, of iets anders! Ik moet dus eigenlijk maar eens naar bed gaan.. Ik kom echter net uit Den Haag (zie hieronder) en nu wil ik deze blog nog schrijven. Morgen kan het niet, want dan treed ik -zoals gezegd- op. Vandaar het krappe tijdsschema. Maar dat hoort erbij. Of het nu gaat om tijd, geld of ruimte, iedereen heeft het tegenwoordig krap.

Ik ben zojuist naar de Landelijke Occupy Meeting geweest

Kan het ook allemaal anders? Moeten we de maatschappij niet anders inrichten, waardoor wij allemaal beter en liever voor elkaar worden? Love, peace, power to the people en de hele reutemeteut. Of wat mij betreft, een ideale maatschappij creëren waarin je als tweevoudig alumnus in alfawetenschappen ook nog kans op een baan krijgt? Hoeft geen overdreven ambitieuze baan te zijn, gewoon werk is voorlopig ook goed.

Over de eerste twee vragen heb ik vandaag de hele dag gediscussieerd tijdens de Landelijke Occupy Meeting oftewel LOM in Den Haag. (Ik ben overigens blij dat Den Haag niet de Landelijke Occupy MeetingPoint werd genoemd, dat zou namelijk wel erg LOMP zijn. Hihi).

Het hoofdkantoor van Occupy Den Haag

>Maar Sijmen, hoe kwam je daar dan terecht? Jij bent toch geen hippie?<

Goede vraag. Ik was meegegaan met een vriendin, mw Chiara van den Berg, om het evenement te filmen. Gisteravond had zij mij hiervoor gestrikt en vanochtend zijn we naar het Occupy-kamp op het Malieveld geweest. Het was gaaf om het van dichtbij te zien. De wind- en regenbuien van de laatste dagen hadden hun sporen echter nagelaten. Het was namelijk een beetje een postapocalyptische pleuriszooi op de geïmproviseerde camping (zie de foto hier rechts). De toch al enigszins verdwaasde mensen pasten er goed bij.

Maar het zijn ook lieverds hoor. Velen van hen kennen elkaar al decennia lang uit het circuit van protestmarsen tegen kernenergie, oorlog en dierenleed en voor meer subsidie op geitenwollenssokken. Occupy past mooi in hun straatje. Hiervoor leven ze. Een relatief groot aantal van hen is werkeloos en een enkeling zelfs dakloos, dus veel beters hebben ze toch niet te doen. Maar er zijn zowaar ook mensen met werk bij betrokken. Die zie je alleen een stuk minder op het tentenkampje, maar da’s logisch.

In een bonte stoet onder het wakend oog van de politie liepen we van het Malieveld door het Haagse centrum, langs het Binnenhof en de Raad van State richting een zaal in een pand met de naam De Grote Pyr. Ondertussen scandeerde de zelfuitgeroepen kampindiaan – een jongeman met een verentooi aan zijn nepbontmuts en een kleurrijk vloerkleed om zijn middel – sarcastische en ook eigenlijk best-wel-grappige teksten over de kredietcrisis en het gebrek aan medemenselijkheid in de maatschappij door een microfoon. Hij hield de stemming er goed in. Hulde voor hem. Klik hier voor een reeks Youtubefilmpjes van deze kleurrijke parade.

Allemaal lieve mensen

De Meeting

De LOM werd bijgewoond door vijfenzestig Occupy-hippies (die zich echter niet wilden vereenzelvigen met de hippies, omdat het nu toch wel wat serieuzer zou zijn) en sympathisanten. Ze spraken over liefde, herverdeling van rijkdom en bewustwording en zo man. Het bleef heel vaag, maar er was geen drugs of alcohol aanwezig. De mensen waren gewoon zo.

Ik wil verder niet te cynisch overkomen over dit bijzondere evenement. Ik moet namelijk zeggen dat ik meer geïnspireerd raakte door de verhalen van de verschillende, veelal markante bezoekers dan ik van tevoren had verwacht. Er heerste over het algemeen een positieve vibe man. En werkelijk iedereen kwam aan het woord. De mensen hebben vaak op zich wel mooie ideeën, alleen sommigen zijn ook een beetje wauws. Het houdt niet altijd verband met de werkelijkheid, maar leuk dat ze meedenken.

In een van de kringgesprekken vertelde ik zelf dat de maatschappij te vergelijken is met een stoelendans: Je moet meedoen, maar degenen die het (door wat voor reden dan ook) niet kunnen bijbenen, die vallen af. Met andere woorden, mensen met problemen vallen buiten de maatschappij. Er is tenslotte altijd minimaal een stoel te weinig aanwezig. Ik pleitte voor een stoelendans met voldoende stoelen. ‘Daar moeten wij heen met z’n allen’.

You don’t know what happened man, You weren’t there man.

Zo, dat had ik ook weer aardig uit mijn mouw geschut. Mijn inbreng bestond verder uit het inzetten van een Mexican Wave, als symbool voor de golf van bewustwording bla bla, en wat losse grapjes.

Het was uiteindelijk wat mij betreft gewoon een plezante praatsessie met koffie, koekjes en muziek aan het einde. Deze waanzinnige beweging heeft zich echter een hoger doel gesteld, namelijk de wereld verbeteren. Het liefst nog voordat alle tentenkampjes zijn opgeruimd. Telkens werd dus benadrukt dat het tijd voor actie is! Wat uiteindelijk slechts neerkwam op overleg over het inplannen van een nieuwe vergadering.

Wel een concreet plannetje was om piepkleine Occupy-tentjes in Madurodam te zetten. Daar maak je de grote banken, bedrijven en politici (de as van het kwaad) pas echt gek mee. Met zo’n daadkrachtige beweging, die opkomt voor ons aller welzijn, hier en in Verweggistan, kunnen we rustig gaan slapen. Potverdikkie, nu klink ik toch weer een beetje cynisch met mijn sarcastische woordkeuze. Ik kan het niet laten. Maar ik draag de Occupymeute tot op zekere hoogte toch een warm hart toe. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik Occupy zie als een schuursponsje maar dan zonder de schuurzijde. Hmm, gewoon een sponsje dus. Enfin, ik bedoel het positief.

Peace man,
Sijmen.

Flauwe stripjes

Posted on 20 juni 2011 by Sijmen

Eenzame cowboy (7 mei 2013)

MaansverDuitsering. (17 juni 2011)

Hendrik van Zwevelmuts had eigenlijk wel zin in Duits Bier. Kwam dat even goed uit.

Gisteren was er een maansverduistering te zien. Volgens een oude vriend staat de zon dan de aarde en de maan in, waardoor je dus de maan eventjes niet ziet schijnen. Enfin, van andere dingen heeft hij vast meer verstand, denk ik.

Het fenomeen komt in ieder geval niet zo vaak voor. Het heeft mij geïnspireerd tot het tekenen van een verschijnsel dat zo mogelijk nog unieker is: een maansverDuitsering. Dat is wanneer alle maanmannetjes opeens heel erg Duits doen. Bijvoorbeeld door het zingen van Duitse Schlagers. Zoals gezegd, het komt niet vaak voor. Sterker nog, het is – voor zover ik weet – zelfs nog nooit voorgekomen in de gedocumenteerde geschiedenis. Maar aan de andere kant, als ik op de maan schlagerzingende mannetjes met Lederhosen zou tegengekomen, dan zou ik dat ook uit mijn geheugen wissen. Dus dat zegt niets.

Er is deze week overigens ook een zonsverduistering waarneembaar. Althans, ik heb de zon al een tijdje niet zien schijnen. Met name ‘s nachts niet.

Superheld Henk (26 juli 2012)

Het volgende stripje is geïnspireerd op de buitengewone mannen die zich ten behoeve van de mensheid vereenzelvigen met notoir ziekteverspreidend ongedierte. Ironisch genoeg kunnen ze alleen als zodanig de wereld redden. Met de kracht van ironie worden deze onderbroek-over-hun-panty-dragende supermannen onze rolmodellen. Denk aan Batman, Spiderman, Motman, Pissebedman, Duizendpoot, en zo meer. Het enige verschil is dat de zojuist genoemde fictieve figuren door een bizar ongeluk gemuteerde mensen moeten voorstellen, terwijl de superheld van het stripje hier rechts gewoon een caviavlinder is.

Witte Reus (16 juni 2011)

Oude mensen (7 mei 2013)

–

Obama’s bezoek aan Europa: nog niet laagdrempelig genoeg.

Posted on 25 mei 2011 by Sijmen

(En iets over ‘planken’; zie onderaan deze blog).

Geloof het of geloof het niet, maar ik ben Politiek Adviseur Europese Zaken van de Amerikaanse President Barack Obama tijdens zijn bezoek aan Europa. In deze hoedanigheid zat ik afgelopen maandag in Dublin met de Obama’s in een limousine. Zoals te zien was op het nieuws, kwam deze limousine vast te zitten op een uitrit [klik hier] bij de Amerikaanse ambassade. Terstond riep Michelle Obama: “OMG, we are stuck on something. What is it?!” Barack was blijkbaar een beetje in paniek en antwoordde: “It’s a ramp, Michelle“. Waarop ik het gezelschap gerust stelde: “No no, it’s not that bad, it’s just a drempeltje“. Ha.

Jammer, we hadden nog zo geprobeerd dit bezoek van de Amerikaanse President aan Europa laagdrempelig te houden.
Obama is de Atlantische Oceaan overgestoken om de transatlantische relaties aan te halen; oude ruzies bij te leggen en bruggen te bouwen. Geen obstakel is te groot.. Behalve een heuveltje van hooguit 12 centimeter..
En toen bleek Obama ook nog drempelvrees te hebben.
Een andere verklaring is dat de chauffeur van de limousine (een man van Australische afkomst) hier een nieuwe vorm van planking wilde laten zien aan de wereld; dit maal niet door met een kaarsrecht menselijk lichaam op een willekeurig object te balanceren, maar met een limousine op een uitrit.

Plankenkoort

In Australië begon de ellende. Dat ziet er daar zo uit.

Voorbeeld van ‘planking’. Ik doe hier onwijs een plank na.

Nadat ik de bovenstaande verwijzing betreffende ‘planking‘ (of ‘planken‘ in het Nederlands) had gemaakt, voelde ik meteen de neiging deze uiterst zinvolle bezigheid te illustreren met een eigen fotografische afbeelding. Zie hiernaast. Hiermee laat ik zien dat ik van de facebookgeneratie ben; hip & happening. Ik plank, dus ik ben. De plankenkoorts heerst.

NB: Wat u niet ziet, is dat ik hier een keihard windje laat. Met andere woorden, ik geef plankgas.
Hmm, dit zou een ideale positie zijn voor mijn moeder om mij billenkoek te geven als ze denkt dat ik weer eens stout ben geweest. Aan de andere kant, ze slaat de plank vaak mis.

– Tot zover de woordgrapjes. Sijmster©

Eurovisie Liedjesfestijn & Dutch Homeless Cup

Posted on 14 mei 2011 by Sijmen

Blog van zaterdag 14 mei 2011. Er zijn vandaag twee bijzondere evenementen waar ik even bij stil wil staan:

A) Vandaag is alweer de finale van het Eurovisie Liedjesdebacle 2011, met traditionele Hollandse afwezigheid / frustratie. Dit jaar was het de beurt aan De Drie Jees uit Volendam om in het voorprogramma van het Eurovisie te spelen en af te druipen. Vorig jaar hadden we Sieneke. Weet u nog? Lees anders hier de satirische blog die ik er vorig jaar over schreef.

B) Wat vanmiddag al speelde, maar dan bij mij om de hoek, was de Dutch Homeless Cup. Dit is een voetbaltoernooi voor dak- en thuislozen dat ook dit jaar werd gehouden op de Leidse Beestenmarkt. Zie de foto. Een goed doel. Echter, de problemen begonnen al bij de toss. (d.w.z.: het moment voorafgaand aan een voetbalwedstrijd wanneer wordt bepaald wie begint en van welke helft)..:

Bij het opgooien van het Euromuntje, doken alle spelers meteen op het muntje.
Men kon maar niet bepalen wie ‘thuis speelde’ (o.m. i.v.m. het recht op het dragen van het thuistenue), aangezien het begrip ‘thuis’ niet voor iedereen duidelijk was.
Bijna niemand kwam door de dopingcontrole.

Een verslavend middagje straatvoetbal.

Sommige spelers speelden als een natte straatkrant, zonder vaste positie en zonder doel voor ogen. Anderen bleven eindeloos vragen om een kans. Maar de finale was toch nog best spannend; Team ‘De Stationhangers’ misten het doel vaak “op een Euro na”, zoals ze het zelf zeiden. Toen ze aan de overwinning konden snuiven, gingen ze er alsnog aan ten onder. Team Kleingeld heeft uiteindelijk het toernooi gewonnen.

man of the match, Henk Zonderhuys

Man of the Match, oftewel Man van de Wedstrijd, in de finale was Henk Zonderhuys. Henk won hiermee een gloednieuwe home cinema set, welke nog helemaal in de kartonnen verpakking zat. Na afloop werd de goede man geïnterviewd. Hij reageerde zeer ontroerd bij het zien van de prijs: “Wow! Zo’n mooie doos heb ik nog nooit gehad.”

Na de inhoud te hebben verwijderd, is hij er meteen ingetrokken. De doos is echter direct gesneuveld bij de box-warming party die spontaan gehouden werd. En het garantiebonnetje was niet meer toonbaar nadat een reservespeler het gewoontegetrouw had gebruikt als provisorisch wc-papier. Het voordeel van het ‘garantiebonnetje-incident’ is dat Henk hierdoor nog steeds dakloos is en dus naar de landelijke finale mag en later misschien naar het heuse Wereldkampioenschap Voetbal voor Daklozen (inclusief reiskostenvergoeding). Het bestaat!

Tot zover de zwarte humor. Het zit Henk Zonderhuys niet mee in het leven. Door de bureaucratie werd hij buitenspel gezet. Ik wens de mensen in zo’n situatie het allerbeste toe. Gelukkig doen ze in dit toernooi niet aan de buitenspelregel. Het is goed dat ze ook eens positieve aandacht krijgen. Want een mens kan ook in Nederland tussen wal en schip belanden. Overigens, de namen voor de teams en Henk heb ik uiteraard verzonnen. Het toernooi is echt. Ik ben er zelf vandaag langsgelopen.

————–

Short summary in English: Saturday, 14th of May 2011.

Outside my house in Leiden the ‘Dutch Homeless Cup’ was held today. It’s a football tournament for homeless people. A good cause. However, the trouble began already at the toss: when the Euro coin was thrown in the air, all players jumped on the coin. Secondly, they couldn’t decide which team was the ‘home team’ (i.e. important when choosing who can wear the home kit), because not everybody knew what ‘home’ meant. And thirdly, only a few came through the anti-doping test.

Man of the Match Henk Zonderhuys won a home cinema set in a cardboard box. He was very happy with the box. After removing the stuff inside the box, he moved in. However, the place was immediately trashed at the spontaneously held box-warming party. That’s just the back luck that Henk has to live with every day. Henk has been placed offside by society. Luckely, there is no offside in this tournament. So cheer up Henk. I wish Henk and the other homeless people the best, because anyone can fall into a hazardous situation like that and become homeless.

©Sijmen Grotius.

De Passie van de Paashaas

Posted on 3 april 2011 by Sijmen

Goede Vrijdag t/m Tweede Paasdag 2011: ik heb drie speciale stand-upcomedyoptredens verzorgd, op drie verschillende locaties in Nederland, met exclusieve Paasgrapjes en gewoon een beetje nonsens, in een paashaaspak. En ik heb er een filmpje over gemaakt, waarin je mij ook een hond uit ziet laten, en meer van dat soort malle dingen. Maar dat filmpje heb ik maar even verborgen als een paaseitje. Hoe dan ook, het is het verhaal van een bijzonder knaagdier op een zoektocht naar roem, passie, eieren en humor. Toch, geen Oscarmateriaal.

Waarom doet een Paashaas aan stand-upcomedy? Gewoon, omdat hij zo z’n ei kwijt kan. Het verrassingsoptreden bij het kerstdiner van BLOQ op mijn oude studentenvereniging in Leiden op Goede Vrijdag was geslaagd. Het was ook zeker niet het laatste avondmaal dat ik met de lieden van BLOQ zou hebben. Het optreden in Kasteel Woerden op Stille Zaterdag was ook okee. Het bleef in ieder geval niet lang stil die middag. Alleen het optreden in het uiterst Paashaasonvriendelijke Comedy Café te Amsterdam (op Tweede Paasdag) was – op z’n zachts gezegd – niet om over naar huis te schrijven. Er werd door de organisatie van deze laatste toko zeer onaardig gereageerd op het bezoekje van de Paashaas. Ze vonden mijn pak ongepast. Maar aan de gaten en geuren te merken was het al zeer vaak gepast. Enfin, ik was het haasje die dag.

Nog een keertje, in 2014

In 2014 heb ik nog een keer de stoute paasschoenen aangetrokken. Dit maal met ‘slechts’ één echt optreden, in Hoorn. Er waren zoveel mensen op afgekomen, het was alsof ik het urbi et orbi kwam uitspreken. Ik heb voor dit optreden wel een keer geoefend bij mijn buurvrouw in Leiden. Ik kwam langs met het excuus of ze mij een kopje zout (voor bij de eitjes) kon uitlenen. Dat vond ze een goed idee. En haar vriendin/partner ook.

Op de foto hier rechts (op het podium in Hoorn) heb ik een korte broek aan. Nu zult u denken, waarom heeft de paashaas een korte broek aan? Nou, je wilt niet weten hoe heet het was die dag.

Verder was er weer het traditionele kerstdiner op Goede Vrijdag. Dat zie je in het tweede deel van de onderstaande film.

Extra: een ko(s)misch verhaaltje (uit 2008)

Lieve mensen,

Vorige week was ik een beetje overspannen. Ik ging daarom naar mijn psycholoog en die zei: “ga er even lekker tussen uit Sijmen. Zoek de ruimte op”. Ik heb de daad bij het woord gevoegd en daar zit ik dan nu deze blog te schrijven, in de ruimte. Even had ik er nog over nagedacht om tijdens de Paasdagen toch maar thuis te blijven; misschien te wachten tot Hemelvaart om de ruimte in te gaan, maar dat liet mijn ingeboren impulsiviteit mij niet toe.

Echter, de beslissing om maar meteen op ruimtereis te gaan was zo impulsief dat ik niet eens de tijd heb genomen om te kijken naar de praktische bezwaren van dit plan. Ten eerste, het is hier best wel koud. Dat is handig voor mijn meegebrachte biertjes, maar die zijn nu toch al op. En ze hebben hier dus geen supermarkt of bar in de buurt. Er is hier sowieso niet veel te doen. Ik zweef daarom de hele dag naar ‘as the world turns’ te kijken, nuchter.

Het volgende bezwaar heeft met Paaseieren te maken: waar verstop je die verrekte eieren en wie gaat ze vervolgens zoeken?! Als ik er eentje te dicht bij de zon verstop, kookt die misschien te hard door. Misschien moet ik ze dan maar ergens verstoppen ‘where the sun don’t shine‘, als je begrijpt wat ik bedoel. Hoe dan ook, de dichtstbijzijnde planeet – om er eentje achter te verstoppen – is nog zo ver, dat red ik zelfs voor tweede paasdag 2015 niet! En eentje achter de maan verstoppen ligt te veel voor de hand. Daar zoeken ze als eerst. Er komt wel binnenkort een satelliet langs. Maar die stopt niet, want er is hier geen halte.

Wat betreft de figuren die de eieren dan zouden moeten gaan zoeken: die zijn in geen (zwaartekracht)velden of (melk)wegen te bekennen. En in het onwaarschijnlijke geval dat ik hier een ziel van een nog onbekende beschavingsvorm tegen zou komen, dan is het nog maar de vraag of deze figuur überhaupt zin heeft om mijn eieren te zoeken. Het buitenaardse wezen zal vermoedelijk niet eens het nut van deze prachtige traditie begrijpen. Als ik er aan denk, word ik al gefrustreerd: ik heb die eieren toch niet voor niets zo ijverig zweven te schilderen?!

Soms denk ik, wat een lijdensweg. Waar ben ik aan begonnen? Maar er zijn ook positieve puntjes: ik ben eens helemaal van de wereld, ik krijg veel zon en voldoende bewegingsruimte en – laatst, maar niet minst – deze accommodatie heeft meer dan vijf sterren! Ik heb hier bovendien een uniek uitzicht op onze blauwe knikker. Het ziet er wel ‘aardig’ uit. Spoedig ben ik weer terug bij mijn vrienden. Dat is ook fijn. Hmm, misschien neem ik de eitjes wel gewoon weer mee terug.

Buitenaardse paasgroet,

Sijmen

Ludieke Schoenpoetser gezocht

Posted on 21 oktober 2010 by Sijmen

2010

Inleiding: Gisteravond in Amsterdam

Gisteravond was het gezellig in het Comedy Theater in de Nes te Amsterdam. Ik mocht als eerste op voor mijn six minutes of fame, en de rest van de avond genieten van de rest van de avond. Beetje naborrelen met o.m. een oude hippie en vervolgens redelijk aangeschoten – via de Kentucky Fried Chicken – terug met de trein (waar we een uur op moesten wachten) naar Leiden met vriend en dispuutsgenoot Jelle. In de trein nog lekker gekletst met wat melige Canadese vrouwen van middelbare leeftijd, die ons met succes paaiden met heerlijke bonbons. Gewoon leuk. Maar al met al wel een beetje laat geworden.

‘s avonds een man, ‘s ochtends een lamme tak.

Vanochtend zat opstaan er niet echt in. Temeer omdat ik de noodzaak daartoe niet zag. In de vroege middag zat ik rustig in mijn badjas aan de ontbijttafel, en vroeg mij af hoe dag te besteden, toen ik mij plots besefte dat ik eigenlijk een afspraak bij het UWV Werkbedrijf had! Maar inmiddels was het al te laat. Ik had mij verslapen voor een groepsgesprek met andere werklozen, nota bene om 1 uur ’s middags! Wat een enorme lamme tak ben je dan?! [Voor de eventuele werkgever die dit leest: ik ben in beginsel nog steeds een Hoog Potentieel die graag hard voor u wil werken]. Ik heb de afspraak verzet.

Hilarische arbeidsmarktperikelen

Enfin, ik heb het afgelopen jaar vele sollicitatiebrieven geschreven voor de meest uiteenlopende vacatures, zoals voor: Coördinator bij het Ministerie van Chaotische Zaken, Inspirerend Beleidsmedewerker Lekker Boeiende Zaken, Secreterasse Afleding Dyslextize Zakem, In België: Minister-President en Intellectueel (MBO+ niveau). In Frankrijk: Staker met doorzettingsvermogen en zonder 19 tot 62-mentaliteit. In Chili: Mijnwerker zonder tunnelvisie en zonder winderigheid. Verder o.m.: Druivenplukker met Pit, Astroloog van de sterren (bij SBS), Helderziende Opticien met Visie, Zakkenvuller, Groepsleider Afdeling SOA’s, Spindoctor van een (in)sekteleider, interim Medewerker Hondenpoepbeleid (echt!), Humanistische Beul / Leraar Effectief Stropdas Knopen voor Suïcidalen, interim Manager Bottle Bank Busines, (Trainee) Tuinkabouter met Ambitie en Talent, wetenschappelijk opgeleide Produktiemedewerker (echt), et cetera.

Bij elkaar leverde dit om en nabij de 123 afwijzingen op. Erg vaak stond er als motivatie enkel “u / je valt niet binnen het gewenste profiel“. Geen idee wat ze daar precies mee bedoelen.

Wellicht de grappigste en nog echt waar ook!

Vorige week reageerde ik – via de nationalevacaturebank.nl – op een functie voor ‘Acteur’ waarin je als voornaamste kwaliteiten “humor en creativiteit” moest bezitten. Alleen het hebben van acteertalent stond niet expliciet als vereiste vermeld. Ik reageerde met een uitgebreide brief over mijn ervaring in stand-up comedy. En warempel kreeg ik gisteren een e-mail terug. Hierin stond het volgende:

“Beste Sijmen, Bedankt voor je reactie op onze vacature acteurs gezocht. Uit je motivatie blijkt dat je al veel ervaring hebt op gedaan in deze sector. Wij zijn op zoek naar kandidaten die een act als schoenenpoetser neer willen zetten. Je gaat verkleed als een schoenenpoetser met de daarbij horende make up en dito schoenenpoets kist. Je zult op een ludieke en grappige manier mensen hun schoenen gaan poetsen om ze zo enthousiast te maken voor deze schoenenpoets. De optredens zullen op verschillende data en in verschillende steden plaats vinden. Een optreden duurt circa 4 uur. Als je nog steeds interesse hebt, ontvang ik graag je cv per mail. (..)”

Het bovenstaande is letterlijk overgenomen (copy-paste) uit de e-mail. Toen ik het las schoot er tegelijkertijd een lach en een traan in mijn gezicht. Dit klinkt als het meest tragische baantje dat ooit is verzonnen. Misschien wel wat voor mij dus (of anders is het wellicht een kans voor de dakloze Bil van S.). Sowieso, zulk soort kinky verkleedpartijtjes vind ik gaaf. Of het nu als schoenpoetser, accountant, belastingadviseur of putjesschepper is. Het is altijd hilarisch..

Een ludieke schoenpoetssessie

Echter onder ‘op ludieke en grappige manier mensen hun schoenen poetsen’ versta ik bijvoorbeeld het volgende scenario: ik verzoek een zakenman, met maatschoenen en al, te gaan zitten voor een gratis ‘ludieke schoenpoetssessie’. Vervolgens hijs ik met veel lawaai een flinke fluim op uit mijn keel en neusholte, zodat een flinke groene klodder zoete meuk zich vermengd met speeksel, teneinde deze dikke specie – op een geestig geïmproviseerde wijze – over de schoen van de zakenman te rochelen. Daarna smeer ik het goed uit over de schoen met mijn authentieke schoenpoetsdoek (vooral leuk bij gaatjesschoenen) en zeg zoiets als: ‘Mijnheer, Koopt u heden Schoenpoets van Van Roggelen voor slechts weinig poen. Dan kunt uw vrouwlief het thuis nog eens dunnetjes over doen.’ Ik zie het al helemaal voor me.

Enfin, als ik nog reageer op deze vacature, dan hoop ik niet dat ze deze blog hebben gelezen. Groeten. Sijmster©

Canada, zomer 2010

Posted on 6 september 2010 by Sijmen

Inleiding

Deze zomer (2010) ben ik met mijn vader naar Canada geweest.We gingen naar Calgary, waar mijn zus woont. Vervolgens gingen mijn vader en ik met een camper het westen van dit gigantische land verkennen. Het werd een bijzondere reis. Klik hierop om de film te zien die ik over dit avontuur gemaakt heb, en klik hierop om een optreden van mij te zien waarin ik grapjes maak over deze reis.

Chris Lee Beer-Tender

We zijn in de Canadese Rockies in contact gekomen met een zachtaardige Grizzlybeer genaamd Chris Lee Beer-Tender. Lees hieronder over dit Grootse avontuur..

De oorsprong van zijn naam
Deze zachtaardige Grizzly is een echte Canadees – hij kan zelfs opgewonden raken van Curling, kun je nagaan – al geeft een papiertje aan zijn achterste aan dat hij uit China komt. Deze biculturele achtergrond leent zich uitstekend voor de bijzondere naam Chris Lee. En bovenal klinkt het als ‘Grizzly’, maar dat begreep je al.

mw Tender in gezelschap

Zijn Canadese pleegvader heet Jozuas Botlul Beer. Het is een conservatieve en streng-gelovige beer. Zijn Chinese moeder, Luv U Tender (zie hiernaast, in het midden van de foto), is daarentegen een volledig losgeslagen type dat haar liefde graag deelt met de wereld, getuige de orgie die hier links gaande is. Door de losbandige levensstijl van mevrouw Tender is het zeer lastig te achterhalen wie de echte vader van Chris Lee is.

De beer en zijn verhaal
Chris Lee had in het verleden wel een bijbaantje in het cateringbedrijf van zijn pa. Maar hij was het broodjes smeren met zijn vader al snel zat. Bovendien werden vrijwel alle broodjes besmeerd met honing. Dat vond de jonge Chris Lee geen wonder, doch eerder een bijzaak. Ook heerste er onrust in huis. De druk werd te hoog bij de Beer-Tenders. Hij raakte verslaafd aan honingbier, kreeg ruzie met zijn pa en is vervolgens gaan zwerven.

Bij de weg
Op een warme dag in juli kwam hij per toeval in contact met vader (Paul) en zoon (Sijmen) Groot; hierna te noemen:‘wij’.
Wij reden nietsvermoedend door een rotsig gebergte (Rocky Mountains) in onze huurcamper** toen plotseling een beer – die zich als souvenir leek te hebben vermomd – langs de weg verscheen. Het was Chris Lee. Om van de schrik te bekomen boden wij deze verwarde beer een kopje thee met honing aan. Chris Lee greep echter gelijk naar de koelkast, waar de biertjes zich en masse hadden verscholen. Hij oogde op het eerste gezicht als een in-zichzelf-gekeerde cowboy/beer die het liefst zijn eigen weg gaat over een eenzame weg. Maar na acht a negen biertjes kwam hij los, met fantastische en ontroerende verhalen. Sommige verhalen waren misselijkmakend, er ging een hele beerput open. Hij lulde in ieder geval de oren van je hoofd. De meeste verhalen waren overduidelijk uit de duim gezogen, maar allez, het was wel vermakelijk. Er ontstond een innige vriendschap tussen Paul, ik en Chris Lee.

Hij vertelde over zijn tijd bij de indianen. Hij ging heel vaak kanovaren met indiaan Pakjehandtas en chief ‘Knuffelt met Bizons’. En die gasten maar roeien en roeien. Op een ongelukkige dag had Chris Lee Beer-Tender aan die indianen gevraagd wanneer ze nu eens eindelijk uitgeroeid waren. Dit werd echter verkeerd vertaald. De indianen zeiden ‘oef’ en ‘ugh’ tegen hem, wat zoveel betekent als ugh en oef. Chris Lee kon niet langer bij de indianen blijven. Eerst kon hij wel goed met ze opschieten, tot ze op hem gingen schieten.

Na deze gebeurtenis is Chris Lee – mede op aandringen van zijn pleegvader – een tijdje op Bijbelkamp gegaan. Zodoende wisten zijn ouders tenminste waar hij uithing. Het was niet zo’n succes. Hij verwarde ‘lezen en praten over het Heilige Geschrift van de Christenen’ telkens met ‘iedereen opeten’, ook al heeft het ene niets met het andere te maken. Hoe dan ook, deze ervaring lag hem zwaar op de maag.

Hij raakte van het rechte pad af en ging aan het bier. Hij stal blikjes bier waar mooie vrouwen opstonden om niet aan zijn misère te hoeven denken. Berucht was hij om zijn dronken uitspattingen. Daarom mocht hij de kroeg niet meer in. Voorts kocht hij een thuistapinstallatie van een bekend Nederlands biermerk. De verkoper zei dat dit apparaat onontbeerlijk was voor beren zoals hij. Bovendien paste dit product zeer goed bij zijn familienaam (Beer-Tender).

Met de beer in de camper reizen door Westelijk Canada

We hebben Chris Lee maar meegenomen op onze reis met de camper. Dat leek ons best gezellig. Ons doel was om naar Vancouver te gaan en daarna naar Calgary voor de Stampede (dat is een wereldvermaard rodeofestival, maar daarover straks meer) en ondertussen hoopten wij veel mooie dingen te zien. We hebben de beer in die tijd goed leren kennen en veel jolijt gehad samen.

We zijn de bergen verder ingetrokken en hebben zelfs een gletsjer beklommen. Chris Lee Beer-Tender houdt enorm van de bergen. Vooral om erbij te poseren. Hij vond dat ze in Nederland ook maar wat bergen moeten regelen, of in ieder geval eentje. “De mogelijkheden van een berg zijn eindeloos. Je kan er bijvoorbeeld tegenaan plassen. Ook zou men er de hoofden van De Toppers (Joling, Froger, Van den Boom en Gordon) in uit kunnen hakken (zoals bij Mount Rushmore in de VS van A, maar dan anders). Of men kan er eerst De Toppers in uithakken, dan tegenaan plassen en vervolgens opblazen met dynamiet om er een IKEA met mega-parkeerplaats neer te zetten. Dan kun je voortaan allemaal leuke meubels en zo kopen“. Ik vroeg Chris Lee of het dan niet handiger is om er niet eerst een berg neer te zetten, maar in een keer een IKEA te bouwen. Chris-Lee dacht even na en antwoordde verstandig “Ja, dat zou in principe wel kunnen, maar wat is daar de lol van?” De beer had een punt.

Daarna kwamen wij bij een plaatsje, genaamd Meritt, dat bekend is van de Countrymuzieksterren die er ook zijn langsgereden. Deze allure werd geïllustreerd met grote muurschilderingen. Het plaatsje oogde als een vervallen stadje uit het Wilde Westen.

De WK-finale en een verbluffende analyse van de beer
We hebben in de Saloon van Meritt de WK-finale gezien. Chris Lee Beer-Tender verraste achteraf iedereen met een puike historische analyse van de verloren finale. Hij vergeleek de verloren WK-finale achtereenvolgens met ( a) de Klondike Gold Rush eind negentiende eeuw (N-W Canada en Alaska), (b) de Boerenoorlog in Zuid-Afrika en (c) de Nederlandse kaapvaart in de Gouden Eeuw. Hij vertelde over zijn Nederlandse overgrootvader, Albertus Brutus Botlul. Mannen van verschillende nationaliteiten kwamen in die tijd massaal naar het riviertje de Klondike op zoek naar goud, net als bij het WK voetbal. Zo ook meneer Botlul. Alles was geoorloofd. Maar Albertus ving – net als Oranje – tot drie maal toe bot. Dat die welbekende vuistregel van scheepsrecht niet hoeft op te gaan op land had Hugo de Groot je ook wel kunnen vertellen. Desalniettemin mag Van Marwijk best vergeleken worden met zeeheld Piet Heyn. Beiden hebben voor het vaderland het zilver van de Spanjaarden weggekaapt. En over de Kaap gesproken: de finalewedstrijd deed onze beer eveneens denken aan de Boerenoorlog in Zuidelijk Afrika. Ook daar vond een harde strijd plaats waarin de Nederlanders werden teruggedrongen naar achteren. Je hoorde af en toe nog wel iets over dat ‘Oranje vry_staat‘, maar in de voetbalwedstrijd ging dat dan meestal over Robben, en die stond op een eigen eilandje, ver weg van de rest. Robbeneiland, zeg maar.

Verder met de reis
Enfin, om onze zinnen te verzetten na deze tamelijk teleurstellende wedstrijd, gingen we direct weer verder op onze reis. Op een bosrijke camping bij het plaatsje Harrison Hot Springs kwamen we een truck met deze nummerplaat tegen (zie het plaatje hier links). De vrouw van de eigenaar van de truck vertelde dat ‘Grizz M’ stond voor Grizzly Man. Haar man vind het namelijk leuk om op Grizzlyberen te jagen. Hij had daarvoor een vergunning. Toen zijn we maar snel verder gegaan op onze reis.

In Vancouver

De volgende dag arriveerden we al vroeg in Vancouver. Wat een mooie en hippe stad! We zijn er twee dagen gebleven.

Stampede in Calgary
Vervolgens reden we terug over de Rocky Mountains naar Calgary. Daar zouden wij, tezamen met mijn zus en haar vriend – die in Calgary wonen – naar de Stampede gaan om aldaar deze fijne vakantie af te sluiten. Het bleek een grote kermis te zijn met fantastische rodeoshows. Cowboys bereden onder meer wilde stieren en gingen racen met paard & wagen. Het geheel werd afgesloten met een sensationele show met vuurwerk, acrobatiek en ‘bizar lekkere wijven’ (sorry, dat zijn Chris Lee’s woorden. Enfin, het is nog een geluk dat het een Grizzlybeer is en geen Masturbeer. Die zijn helemaal vulgair). Dit alles had Chris Lee Beer-Tender niet kunnen verwachten toen hij op een eenzame dag begin juli in de Canadese Rocky Mountains het pad van Sijmster en zijn vader kruiste. Het was echt ‘bonus’, zoals hij dat noemde.
Inmiddels is hij woonachtig in Leiden, Nederland. Ook hier heeft hij weinig moeite met het vinden en ledigen van de koelkast. Het zou mooi zijn als hij ‘m in het najaar zelf zou vullen voor de verandering. In verband met de winterslaap en zo. Maar dat zal wel niet.

Einde

——–

Plaatje vanui de camper in Vancouver.

** Zo’n camper is zeg maar een grote huurauto waarin je je behoefte kan doen en later toch je borg kan terugkrijgen. Fantastisch toch? In de meeste huurauto’s moet je daar altijd voorzichtig mee zijn. Vooral als je niet zo van boenen en schrobben houdt.

De Avonturen van Bil van Schraalte

Posted on 5 augustus 2010 by Sijmen

Een geslaagd bezoekje aan het Kruidvat.

Bil van Schraalte was een onwelriekende, dakloze man uit het fictieve Overijsselse dorpje Schraalte. En hij heeft ook al geen baan. Op een wonderschone dag kocht hij van zijn laatste bij-elkaar-gebedelde centen een pakje vochtig toiletpapier met kamille van het Kruidvat-huismerk. Dat bleek een zeer goede keus te zijn. Niet alleen was Bil van Schraalte onder de indruk van de verkwikkende geur van kamille, maar tevens genoot hij met volle teugen van de heilzame werking van dit produkt op zijn schrale kontje.

Bil ervoer zijn eerste kennismaking met vochtig toiletpapier en kamille als een openbaring. Vanaf dat moment zou alles beter en frisser worden. Het enige dat hij nog nodig had was een heus toilette. Maar het belangrijkste was dat hij eindelijk een doel in zijn leven had gevonden. Zijn persoonlijke queeste werd het om als een soort Jehova’s getuige langs de huizen van Schraalte te gaan om te vertellen over het mirakel dat vochtig toiletpapier met kamille heet en hoe daarmee de onheilige schraalheid der billen te verdrijven. Menig maal heeft Bil zijn voet tussen dichtslaande deuren moeten zetten teneinde ook de hardvochtige mensen te overtuigen van zijn zachtvochtige bedoelingen. Als het echt nodig moest, dan bood hij met plezier een gratis demonstratie aan op hun toilette. Ja, onze Bil deed alles om ‘zijn grote boodschap’ te verspreiden bij de mensen in Schraalte en tegelijkertijd zijn eigen achterste schoon en frisch te houden.

Le klamme kutcaravan

Bil werd hier steeds beter in. De billijkheid van zijn betoog werd in de contreien van Schraalte weliswaar niet direct ingezien, maar hij kwam tenminste bij de mensen thuis en hij bedelde zo wel weer wat centen bij elkaar. Zeker wel €1,49 per dag; genoeg voor een pakje van zijn favoriete product. Binnen enkele jaren was hij binnen. Althans, hij was binnen in zijn eigen – door de bewonersvereniging van Schraalte aangeschafte – klamme kutcaravan, of “luxe deporteerbare bungalow” zoals de bewonersvereniging het armzalige ding betitelde. Met een eigen toilette, althans, een septic tank.

Deze plotselinge luxe bracht Bils hoofd een beetje op hol. Mede op “goedbedoeld aanbevelen” van een groot aantal Schraaltenaren liet hij zijn caravan naar Zuid-Frankrijk brengen, zodat hij daar lekker verder kon gaan met zijn missie: het verspreiden van zijn blijde boodschap over ‘le papier toilette humide avec kamille du Kruidvat’. “Dah mut oe echt doen man. Die Frans’n zull’n oe op hand’n drag’n“, zeiden de Schraaltenaren (in Schraaltens accent).

Vanwege zijn verhoogde status, van zwerver naar god in Zuid-Frankrijk, vond Bil van Schraalte zijn eigen naam opeens zo ordinair klinken. Hij liet zich daarom voortaan ‘Baron le Bil van Schraalte’ noemen. Maar het leven in Zuid-Frankrijk was niet zo chique als hij verwacht had. Uit ontevredenheid over de plaatselijke hangtoiletten, alsmede het misselijkmakende roze toiletpapier, is hij na twee maanden weer teruggekeerd in zijn vertrouwde dorp Schraalte.

Feest!

De inwoners van Schraalte waren Bil inmiddels toch wel gaan missen, omdat het leven in het dorp nog schraler bleek te zijn zonder zijn aanwezigheid. Er werd een groot feest gevierd ter ere van de terugkeer van hun Bil. Als kadootje werd Baron le Bil van Schraalte een levenslange voorraad vochtig toiletpapier met kamille aangeboden door het dorpsbestuur. (Het idee hierachter was echter dat hij nu tenminste niet meer hoefde te bedelen voor zijn vochtig toiletpapier met kamille). Hij wist zijn waardering voortreffelijk uit te drukken in de an(n)alen die hij zelf schreef. Het nu al legendarische feest, dat ergens achterin mei aanving, duurde de rest van het jaar en iedereen deed mee.

Datzelfde jaar werd Schraalte geannexeerd door de Gemeente Schonebillen. Voorts was er geen Schraalte meer, alleen Schonebillen. Het leven werd nu wel een fractie duurder, maar dat vonden de bewoners helemaal niet erg. Het feest ging gewoon door en ze leefden nog lang en hygiënisch.

‘interim medewerker hondenpoepbeleid’ (een functie met een luchtje)

Posted on 4 juni 2010 by Sijmen

Hallo

Ik wil werken voor u!

Naast mijn ambities op comedygebied, staat natuurlijk het feit dat ik ook centjes moet verdienen. Ik heb twee universitaire opleidingen met succes afgerond, maar dat zegt bar weinig als je daadwerkelijk moet solliciteren voor een grotemensenbaan. Het gaat dan tenslotte voornamelijk om relevante werkervaring en die ervaring heb ik misgelopen omdat ik biertjes aan het drinken was op de studentenvereniging. Alhoewel ik soms hard heb moeten zooien (of ‘brassen‘ voor de studenten buiten Leiden) voor mijn biertje, mag dat helaas niet doorgaan voor werkervaring.

De functie ‘interim medewerker hondenpoepbeleid’

Enfin, ik krijg ondertussen elke dag geautomatiseerde ‘e-mail alerts’ met vacatures die volgens de vele arbeidsbemiddelingsbureaus bij mij passen. Vandaag kreeg ik onder andere een vacature binnen voor ‘interim medewerker hondepoepbeleid [klik maar]’. Daar kun je blijkbaar ook je brood mee verdienen. Dus ik overwoog een brief te sturen. Er zijn aanknopingspunten zat. Ik kan schrijven over hondenpoep en hoe ik in deze materie sta. Het antwoord is: niet heel vaak, maar toch wel af en toe.

Ik ben tot nu toe vooral op zoek naar vacatures die met milieurecht te maken hebben. Je kan alles zeggen, maar die drollen komen in het milieu wel tot hun recht. Milieurecht heeft ook te maken met verkeer en uitlaten. Honden moet je ook vaak uitlaten in het verkeer. En tenslotte denk ik dat je ‘een hoop’ kan leren in deze functie.

Ambivalent gevoel

Ik zit zelf in een ambivalente positie wat betreft honden en hun uitwerpselen.** Dat zit zo, enerzijds vind ik honden in feite onaangepaste hooligans. Ze hebben schijt aan alles. Ze gaan soms helemaal los, in het park bijvoorbeeld. Je zou ook kunnen stellen dat ze zich vaak heel ongelukkig uitdrukken. En wat ze er ook mee moge bedoelen, het is altijd een grote valstrik: je moet er niet intrappen! Ik ben ook niet heel enthousiast over honden als ik bijvoorbeeld lekker op een pittoresk plekje in het gras bij het water in de zon wil liggen en ik net te laat merk dat dit chique plekje blijkbaar is gereserveerd door een viervoeter die zijn reservering vooraf al in natura heeft vastgelegd.

Anderzijds woon ik zelf in huis met een hond. Zijn uitwerpselen zijn zó groot. Kijk, ik wil natuurlijk niet opscheppen.. En dat is ook eigenlijk wel een probleem, dat ik het niet wil opscheppen.. Wij hebben verder wel een erg goede band en dat wil ik zo houden. Hij heet Alfie en het is een blindengeleidehond. Hij is uiteraard wel geaard, want anders zou hij natuurlijk niet goed geleiden. Dat begrijp je [NB: dat was een natuurkundig grapje]. Het baasje is mijn vriendin. Zij heeft een vrijstelling voor het opruimen van de hondenmeuk, omdat zij het niet kan zien.

‘Uitwerpselen‘

** Wat een raar woord trouwens, ‘uitwerpselen’. Net alsof het spul echt uitgeworpen wordt en daarom zo om je oren kan vliegen. Dat zou best smerig zijn. (‘Smerig’, ook zo iets). Enfin, ze zouden het beter ‘uitdrukkingen’ of desnoods ‘onderwerpselen’ kunnen noemen; omdat – als het dan toch geworpen moet worden – dan is het in ieder geval duidelijk in welke richting dit zal gebeuren (recht naar onderen).

Alfie, de superhond

De foto is bol. Daarom lijkt Alfie's snuit groter dan normaal

Ik plaag Alfie af en toe een beetje door hem telkens naar een ander organisme te noemen. Zoals, “zal ik de cavia /koala / konijn / geit / pony / kever / draak / e.d. even uitlaten?” of “ik geef de plant wel even wat water”. Dat doe ik uit liefde. Sommige mensen vragen wel eens wat voor soort ‘ras’ het is. Wat is dat nou voor racistische vraag? Wat maakt dat nu uit? Het is net als met auto’s of vrouwen. Ik heb er geen verstand van. Als ze er maar leuk uitzien, niet te veel stinken en hun ding doen. [hmm, dit is wel een beetje een heel dubieus stukje. Zal ik het weghalen?] Okee, het schijnt een Engelse labradorhond of zo te zijn. Maar al was het een Poolse stukadorhond, een Japanse Hondahond, een Amerikaanse hotdog of een Chinese Snack-a-Jack-Russel.* Lekker belangrijk. Als hij maar ‘braaf’ is, zoals Martin Gaus zou zeggen. En Alfie is veel braver dan andere hooligans. Hij weet – als geleidehond – uitstekend hoe hij met dat ‘tuig’ moet omgaan. Dat geldt ook voor zijn houding ten opzichte van teefjes. Geen bitch doet zijn hondenkop op hol slaan. Yo.

*De Snack-a-Jack-Russel: een calorie-arm hondje voor de lekkere trek. Populair in delen van China. Hier nog een paar grapjes:

Ben benieuwd of je er een Red-Bulldog bij kan krijgen (zeg maar een Slush Puppie met een bite).
In China kijken miljoenen mensen naar ‘Man bijt Hond’. Alleen daar is het een kookprograma.
Ze gebruiken ook het spreekwoord ‘de hond in de pot vinden’, maar daar betekent het juist: AAN TAFEL!
Terwijl in Nederland veel hondenbezitters klagen over ‘happen naar de baas’, klagen in China de honden over ‘happen naar de hond’.
De Chinese voetballer Ho Nou vertelde in een interview onlangs dat hij zijn buik vol had van al die tackels.

–

Even terug naar de vacature

In de vacature staat “Het bestaande hondenpoepbeleid zal weer onder de loep genomen worden en verder worden geoptimaliseerd.” Het is lastig om deze woorden te lezen zonder te giechelen. Het ‘onder de loep nemen’ klinkt al niet zo fris in deze context. Komt deze functie er stiekem gewoon op neer dat je weliswaar de poep niet hoeft op te ruimen als beleidsmedewerker – want dat kan je waarschijnlijk nog net delegeren – maar dat je wel mag onderzoeken (met een loepje) wie ‘m heeft geproduceerd, teneinde een proces-verbaal op te kunnen maken aan het baasje? Dit zou passen in de huidige politieke trend van ‘de vervuiler betaalt’ en ‘poepen op straat is niet okee, gast’.

Misschien kun je als beleidsmedewerker voorstellen om de poep überhaupt niet op te ruimen, maar er wel voor de zorgen dat hondendrollen voortaan blauw worden geverfd. Dan is er tenminste meer blauw op straat. Of laat hondeneigenaren een vlaggetje in elke drol van hun trouwe viervoeter plaatsen. Het ligt er dan nog steeds, maar het ziet er dan tenminste iets vrolijker uit, en andere mensen zien dan beter waar ze omheen moeten lopen.

Er zit sowieso een luchtje aan deze functie. Zou het misschien toch een hondenbaan zijn? [52% van de bevolking vindt van wel, aldus Maurice de Hond]. In ieder geval, het punt waar het weer aan schort is de de regel “Aantoonbare ervaring met hondenpoepbeleid is een harde eis voor dit project”, zoals in de vacature staat. Dat kan ik niet hardmaken, ook al was het een half-zachte eis. Dus dan ga ik maar geen brief schrijven. Jammer dan.

Enfin, deze blog lijkt misschien een beetje een poepverhaal te zijn geworden. Ik hoop toch dat je het leuk vond.

Sijmster©

Een paar oude weblogs

Posted on 3 juni 2010 by Sijmen

Ik heb tijdens mijn studententijd en daarna veel verhaaltjes geschreven. De betreffende weblogs stonden op Hyves en zijn dus nu weg. Er zijn alleen nog maar een paar korte fragmentjes over, die je hieronder kunt zien. Het zij zo.

De Giro d’Italia door Leiden (mei 2010)

In mei 2010 reed er een etappe van de Ronde van Italië door mijn thuisstad Leiden in Nederland. De stoer reed zelfs door mijn straat. Fietsers in Leiden, wie had dat ooit voor mogelijk gehouden. Ik moest hier wel een mooie blog over schrijven.

Fragment: Het is een (op z’n zachts gezegd) curieus feit dat de Ronde van Italië – het sportieve symbool van de Italiaanse eenheidsstaat – deels wordt verreden in Nederland. Ik sluit niet uit dat het hier een heimelijk poging tot imperialistische Italiaanse machtspolitiek door Sylvio Berlusconi betreft. De eerste fase van zijn sluwe plan is om belangrijke wegen in Nederland – bij wijze van proef – te laten afzetten (met o.m. dranghekken). Ogenschijnlijk is dit bedoeld om een peloton fietsers door het land te sluizen, maar ik weet wel beter. Nu zijn het nog fietsers met lelijke strakke truitjes en eventueel van die lullige wielrennerspetjes. Maar als de proef slaagt, dan worden deze straks vervangen door Italiaanse tanks (het kunnen gecamoufleerde pizzabezorgscooters zijn) en helmen, of erger nog, hele modieuze hoedjes uit Milaan. Berlusconi houdt Nederland dan in zijn greep als een koeienvlaai in een pizza Calzone. Met andere woorden, dat zullen geen frisse praktijken zijn.

Over Sinterklaas, de Kerstman en briefjes sorteren bij de TNT (december 2009)

Zijn Sinterklaas en de Kerstman twee verschillen figuren? Of gaat Mariah Carry met haar korte rokje in de sneeuw toch ook een beetje op de schoot van onze Goedheiligman zitten?

Fragment: De Goedheiligman is nog maar net vertrokken uit Nederland en Vlaanderen en hij is alweer bezig met de volgende megaklus. Hij heeft o.m. zijn mijter vervangen door een muts en is verder gegaan, onder het pseudoniem ‘kerstman’ of ‘Santa Claus’, met kinderen in de rest van de westerse wereld te verblijden met presentjes. Er gelden vergelijkbare regels, zoals zogenaamd presentjes door de schoorsteen proppen. De kerstman pretendeert er ook in persona doorheen te schuiven.

Sinterkerstman is duidelijk behoorlijk wat kilo’s aangekomen door al dat marzepein en letters van banket. Geen wonder dat hij nu, bij het aanzien van al dat eten rond kerstmis, alsmaar “ho ho ho” roept. Het schoorsteenverhaal wordt nu, door zijn verdubbelde omvang, echter nog onwaarschijnlijker. Ook schijnt hij opeens heel erg van cola te houden (dat houdt wellicht ook verband met het punt van het toegenomen lichaamsgewicht). Er zijn nog wel meer verschillen. De flauwekul rond de kerstman – met de vliegende rendieren uit Lapland en zo – is toch wel heel anders dan de flauwekul rond de Sint Nicolaasman. De Sint is een gelovig man. Je zou verwachten dat hij rond de viering van de geboorte van Jezus helemaal zou uitpakken met zijn reli-dingetje. Niets is minder waar. Als er iets heilig is voor de kerstman, dan is het wel zijn cola. De kerstman blijkt ook opeens niet meer zo’n rijmvirtuoos. Nu ik er over nadenk; eigenlijk valt de hele vergelijking slecht te rijmen. Het zijn gewoon twee verschillende figuren! Hmm

Ik zal nu niet de één de hemel in praten, ten koste van de ander. Dat is te goedkoop. (Al vermoed ik wel dat Sint Nicolaas zonder meer de hemel binnenkomt, terwijl de kerstman daar alleen in slaagt als Petrus toevallig heel erg van cola houdt en tevens omkoopbaar is). Daarom houd ik hier maar over op. Bovendien, zoals gezegd, de een is het land uit en de ander komt net aan (met heel veel kilo’s dus).

Levensechte Zeep: de sterren en hun gewoon (april 2010)

Het televisielandschap lijkt tegenwoordig op een talentenjachtveld. Idols, Popstars, The Voice, My name is, Holland ‘s got talent, etc. In mijn ogen zijn deze programma’s allemaal van hetzelfde laken een saai pak. Niet lang geleden was het de levensechte zeep – in het Engels real life soap – waar je mee werd doodgegooid. Hierin kon je zien hoe gewoonde sterren, zoals Frans Duijts en Frans Bauer, thuis zijn.

Fragment: Wonen; dat doen ze ook heel gewoon. De sterren zouden -door de ongegeneerde inkijk in hun huishouden- de trendsetters op woongebied kunnen worden. Zeg maar als in MTV Crips, maar dan in de oer-Hollandse ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg‘-stijl. Vervolgens zou de heer Duijts een gewoonboulevard kunnen openen. “Speciaal voor al uw gewoonwensen“. Of anders kunnen ze een gewoonwagenkamp vernoemen naar Bauer. Om maar te illustreren hoe gewoon het gewoon van deze sterren (gewoonlijk) is.

Horoscopen. Nu met extra vaag giswerk (januari 2010)

Horoscopen. Ik vind het een boeiend verschijnsel. Mijn sceptische inslag dwong mij een belachelijk horoscoop te schrijven. De losse pols is hierbij als inspiratie- en informatiebron gebruikt. Het resultaat mag er zijn. Erg grappige weblog, al zeg ik het zelf!

Fragment: Steenbok. U bent een fantastisch persoon. Geld, geluk en roem zullen u spoedig toekomen. Ook bent u een heel goedgelovig persoon, anders had u waarschijnlijk niet een horoscoop geraadpleegd. Als u wilt weten wat er nog meer in de sterren staat te lezen voor u, zou ik geen telescoop kopen als ik u was. Dat is veel te duur voor u. Koop maar gewoon een Privé, Weekend of Story, daar staan ook veel sterren in. Wilt u een nog welgevalligere horoscoop op maat? Neem dan contact op met mw “(Dönner ke)Babs”. Oftewel, Schaapje, onze huis-astroloog. Zij neemt alle tijd voor u. (1,40 Euri / min.)

Waterman. Niet te lang in bad blijven zitten, want dat is niet goed voor uw huid. Tip voor de buitenzwemmende waterman: test voor het duiken eerst of het water niet bevroren is. Een vergissing komt hard aan. Neem eventueel een bijl mee, dan bent u snel het ijs meester. Het is leuk, maar let wel op dat u geen schaatsers hindert bij hun pogingen om uit uw wak te klauteren.

Vissen. U bent de hele maand naar complimentjes aan het vissen vissen. Dat doet u uitstekend! U bent succesvol in bijna alles, behalve belangrijke dingen. Tip: koop een lekker luchtje voor uzelf! NB: Mogelijkerwijs wil een Waterman (met een bijl) u aan de haak slaan. Hij zal u willen versieren met uitjes. Wacht, ik heb een visioen. Ik zie… een visrestaurant.

Het Eurovisie Songfestival en Sieneke(februari 2010)

Decadente evenementen zijn echt mijn ding. Ze geven zoveel inspiratie. Zo ook het Eurovisie Songfestival. En met Sieneke in het bijzonder. Sommige dingen zijn onbetaalbaar, andere zijn gewoon heel dom.

Fragment: Enfin, terug naar het liedje ‘sjalalie sjalala’, de Nederlandse inzending voor het Eurovisie in mei. Na twee dagen berusting, heb ik mijn kritische mening niet zozeer aangepast, maar ik heb het wel in perspectief geplaatst. Ik bedacht mij dat ons land onlangs toch ook het Junior Songfestival had gewonnen, met een zo mogelijk nog beroerder klinkend liedje. En allez, als men met dabediedoe dabediedee kan winnen, waarom dan niet met sjalalie sjalala? Leve de taalarmoede. Volgend jaar ga ik maar eens een liedje componeren voor het jaarlijkse Europese liedjesdebakel. Het zal heten… uhh.. sjaladoebediejee sjoebiloebadido of zo.

De Olympische Winterspelen(februari 2010)

Fragment: Ik vind de Olympische Winterspelen heerlijk om te kijken. Met al die mooie sporten die allemaal intensief gebruik maken van het fenomeen gladheid. Zoals curling, schansspringen en biatlon.Curling vind ik interessant, omdat het zo ontzettend knap is dat mensen een nuttige huishoudelijke taak als bezemen op het ijs weten te combineren met zoiets mafs als sjoelen (of jeu de boulen), maar dan anders.
Schansspringen is intrigerend: ze weten dat ze keihard afglijden, maar vervolgens gaan ze toch met opgeheven hoofd verder, waarna ze vervolgens alsnog ergens ver in de diepte belanden. Het is bijna net zo tragisch als Sieneke in het Eurovisie Songfestival 2010.
Biatlon is ook gaaf. Alleen de onderdelen langlaufen en schieten vind ik niets aan.

De ruzie van Geer en Goor bij De Toppers & Prinsjesdag (september 2009)

Fragment: De vaderlandse media is in rep en roer. Albert Verlinde heeft bijna een burn-out en SBS Shownieuws moet dagelijks met anderhalf uur worden verlengd. Het gaat eindelijk ergens over. De vraag is immers: kan Nederland voort blijven bestaan zonder De Toppers? Ik betwijfel het. Wat zouden we moeten zonder ons belangrijkste cultuurgoed? Hunnie brachten vreugde in de harten van elckerlyk. Bovendien, hun dijken van Hollandse hits beschermden de natie van de stormvloed van overzeese artiesten. (..) Ik vind dat Hare Majesteit de Koningin dit probleem wat duidelijker had moeten aankaarten in de afgelopen troonrede. Of was er nu ook hiervoor een speciale commissie opgericht, om naar oplossingen te zoeken? Hmm, ik weet het even niet meer. De hoedjes bij Prinsjesdag duidden in ieder geval op solidariteit met De Toppers.

Patricia Paay en de opwarming van de aarde(december 2009)

Ik kon het gewoon niet laten om een satirisch stuk over Patricia Paay te schrijven. Niet lang hiervoor stond ze nakend in de Playboy. In deze blog ga ik in op de vraag: is de opwarming van de aarde nou wel of niet de schuld van deze diva.

Fragment: De fantastische Miss Paay is een wulpse, doch tamelijk belegen vrouw (60 jr), die eerst iets deed met zingen of zo, geloof ik. In ieder geval, het is een topwijf! Deze voormalige vrouw van Adam Curry staat reeds in haar Eva-kostuum 2.0 (versie 1.0 ligt ergens in de vriezer van Robert Schoemacher) in de Playboy! Het is heet nieuws. Deze rijpe diva verdomt het om achter de geraniums te gaan gaan zitten. Dat zou namelijk betekenen dat ze niet meer dagelijks in alle boulevardbladen en primetime op SBS6 en RTL te zien zou zijn en dat kan een echte diva niet leien. (..) Ik moest natuurlijk in Nederland zijn op het moment dat deze editie van het roemruchte mannenblad uitkwam. Dagenlang heb ik in een schraal tentje voor een willekeurige kiosk in NL gewacht op het eerste exemplaar. En nu heb ik haar! De komende dagen heb ik volledig gereserveerd om Patricia te bewonderen. Haar dubbel d in 2 dimensies met een (verwijderbaar) nietje ertussen. Daar kom ik het weekend wel mee door.

Lijpe tuinkabouter (mei 2010)

Ik heb een tuintje in mijn hart. Daar woont een lijpe, schizofrene tuinkabouter die wiet verbouwde. Maar plots stond het gehele narcoticakabouterpolitiekorps voor zijn wipneusje. Ze namen de schizofrene tuinkabouter mee om te waterboarden. Later klaagde de schizofrene tuinkabouter dat hij is gehersenspoeld. In ieder geval voor de helft. Maar dat moet dan voornamelijk in zijn eigen hoofd zijn gebeurd. Ondertussen werd de wiet in beslag genomen. Voor een deel hebben ze spacepannenkoeken gemaakt van het beslag. Er waren ook paddo’stoelen. Kortom, het werd een dolle boel op het bureau. Sommige kabouteragenten gingen zelfs spontaan wippen. Er waren zoveel verdovende middelen aanwezig; je kon niemand meer verstaan. Voorts hebben ze de rest van de wiet verbrand in de tuin. Het was hartverwarmend.

Boederijsketch (Maart 2008)

Over de perikelen rond de Dirk Scheringa Bank & orgaandonatie. (Oktober 2009)

Fragment: De heer Scheringa zal inmiddels wel een hoge bloeddruk hebben. Al met al ziet het er naar uit dat Dirk ‘zijn huid duur zal moeten verkopen‘. Dat brengt mij bij het volgende punt: orgaandonatie.

(..) Of de directieleden van de DSB hun persoonlijke organen willen doneren, ja of nee, moeten ze zelf weten. Maar het zou wel solidair zijn van ze. Denk aan al die andere bankiers die een nieuw hart zouden kunnen gebruiken. Of denk aan huidtransplantatie; dat kan alleen maar van de ene bankier naar de andere bankier. Zij hebben immers een uniek soort olifantenhuid (die zelfs voor olifanten vrij dik is). En ten slotte zou een donorcodicil voor bankiers wel gepast zijn omdat ze immers zelf ook zo bedreven zijn in mensen eerst ‘een oor aan te naaien’ en dan ‘een poot uit te draaien‘ (..)

Tips tegen de klimatenaaierij(februari 2008)

Fragment: Tip 1. De Tsjermobiel: het klimaatvriendelijke en goedkope alternatief op de gewone auto! Deze s.u.v. werkt op kernenergie. Het is het klimaatvriendelijke alternatief voor de benzine-auto, want er is geen co2-uitstoot! De Tsjermobiel heeft als motor een eigen kernreactor die maar blijft gaan en gaan. Er hoeft dus niet meer constant gestopt te worden om te tanken en dat scheelt veel geld! Vanwege z’n gifgroene uitstraling is hij goed zichtbaar op de weg (ook ‘s nachts). Plus, bij pech op de weg is de auto van mijlenver traceerbaar voor wegenwacht, politie & ambulance door de kenmerkende enorme atmosferische paddenstoel die erboven ontstaat. Bonus dus. Nu maar snel een patent aanvragen.

Sijmens Webstek

Films, foto's en schrijfsels

Category Archives: Humor