Schuursponsjes

Lieve mensen, sinds vorige week maandag heeft Sijmen weer werk! Het kon ook niet uitblijven met al die universitaire diploma’s en dat talent. [Update: zie  hier een paar reacties op sollicitaties].

In de eerste week van mijn nieuwe, tijdelijke baan werd ik meteen voor de leeuwen gegooid, met de ene na de andere intellectuele uitdaging waar ik mij moest inbijten. Ik moest schuursponsjes per drie stuks in kartonnen omhulseltjes doen, plastic jetzers van hun units halen en stopviltjes in zakjes doen. De eerste twee-en-een halve dag bestond louter uit schuursponsjes inpakken. [update van maandag 9 januari: vandaag mocht ik stickers op bakjes zalf plakken en daarna dozen dichttapen]. Vier volle dagen per week, twee weken lang. En daarna nog vier weken halve dagen.

Dit zijn ze dan

Ik mag mijzelf nu Junior Executive Production Officer Sponge Packaging etc. noemen. Dit werk was voorheen alleen beschikbaar voor gedetineerden, mensen met een geestelijke uitdaging, kinderen in lagelonenlanden en/of andere mensen met verborgen talenten. En nu dus ook tijdelijk voor mij. Eindelijk.

Mijn nieuwe werkgever is ‘een participatiecentrum’. Ik moet werken voor mijn bijstandsuitkering. Je zou het ook als (onder)betaalde (dwang)arbeid kunnen zien. Maar het is eigenlijk zo slecht nog niet. Het is best gezellig op de werkvloer tussen het plebs. Ik kom de tijd door met ouwebeppen met mijn collegae  uitkeringsgerechtigden (bijvoorbeeld over je tatoeages* en de andere normale dingen des levens, maar vooral over werk natuurlijk) en naar de gezapige deuntjes van Sky Radio te luisteren. En dat terwijl ik werk doe dat een reumatische goudvis ook zou kunnen. Maar als ik goed mijn best doe dan kunnen ze mij op termijn misschien aan een echt baantje helpen. Wellicht maak ik carrière in de booming business van de schuursponsinpakkerij. Of zowaar iets beters. Alle gekheid op een stokje. Ik doe gewoon mijn best. Je weet tenslotte nooit hoe een koe een haas vangt. Ik denk in ieder geval dat de koe wel openstaat voor suggesties.

tattoodonkey.com

* Een Leidse collega (v) in een gesprek over tatoes: “Mijn zoon wilde een tatoe laten zetten op zijn veewhrtiende. Ik zegt ‘ik dach ‘t niet he, je wacht maahwr gewoon tot je zestien ben‘. Om maar even aan te geven dat ze streng, maar wel rechtvaardig is. Het zijn (h)eerlijke mensen met wie je soms goed kunt lachen. In de pauzes moet ik echter even met mijzelf praten, want bijna iedereen is dan buiten aan het roken. Ik wil verder niet arrogant doen, want iedereen is gelijk op de werkvloer = Positief.

>Meneer Groot, had u in 2000, toen u naar Leiden ging om te studeren, ook daadwerkelijk de ambitie om Junior Executive Production Officer Schuursponsjes Packaging etc. te worden?<

Ceci n’est pas un employé hautement qualifié

Nee, dat niet zozeer. De wereld van de schuursponsjesinpakkerij is per toeval op mijn levenspad gekomen. Zo rol ik met mijn carrière van de ene uitdaging in de andere. Je zou ook (misschien iets minder eufemistisch) kunnen zeggen dat mijn wetenschappelijke carrière in een dipje zit.

Je kan stellen dat het leven een schuursponsje is, met een ruwe en een zacht kant. Soms moet je alle zooi maar gewoon absorberen en op andere momenten moet je het juist hardhandig te lijf gaan. Nu is het vooral absorberen. Het komt uiteindelijk wel goed. Later krijg ik vast echt werk.

Voorbeeld van een comedyposter

Ik zie er niet heel erg tegen op om ‘s ochtends naar mijn werk te gaan. Het is soms leuk en het houdt mij van de straat. Op andere momenten is het ‘Kwalitatief Uiterst Teleurstellend‘, zoals een fijne collega het zo mooi formuleerde. Maar daar hebben we het niet over, want dit is een positief verhaal. Bovendien levert deze ervaring sowieso inspiratie op voor de comedy. Over comedy gesproken: morgenavond (vlak na mijn werk) mag ik naar Heemskerk om weer op te treden. Yeah!

En over zes uur mag ik er weer aan de slag met de schuursponsjes, of iets anders! Ik moet dus eigenlijk maar eens naar bed gaan.. Ik kom echter net uit Den Haag (zie hieronder) en nu wil ik deze blog nog schrijven. Morgen kan het niet, want dan treed ik -zoals gezegd- op. Vandaar het krappe tijdsschema. Maar dat hoort erbij. Of het nu gaat om tijd, geld of ruimte, iedereen heeft het tegenwoordig krap.

Ik ben zojuist naar de Landelijke Occupy Meeting geweest

Kan het ook allemaal anders? Moeten we de maatschappij niet anders inrichten, waardoor wij allemaal beter en liever voor elkaar worden? Love, peace, power to the people en de hele reutemeteut. Of wat mij betreft, een ideale maatschappij creëren waarin je als tweevoudig alumnus in alfawetenschappen ook nog kans op een baan krijgt? Hoeft geen overdreven ambitieuze baan te zijn, gewoon werk is voorlopig ook goed.

Over de eerste twee vragen heb ik vandaag de hele dag gediscussieerd tijdens de Landelijke Occupy Meeting oftewel LOM in Den Haag. (Ik ben overigens blij dat Den Haag niet de Landelijke Occupy MeetingPoint werd genoemd, dat zou namelijk wel erg LOMP zijn. Hihi).

Het hoofdkantoor van Occupy Den Haag

>Maar Sijmen, hoe kwam je daar dan terecht? Jij bent toch geen hippie?<

Goede vraag. Ik was meegegaan met een vriendin, mw Chiara van den Berg, om het evenement te filmen. Gisteravond had zij mij hiervoor gestrikt en vanochtend zijn we naar het Occupy-kamp op het Malieveld geweest. Het was gaaf om het van dichtbij te zien. De wind- en regenbuien van de laatste dagen hadden hun sporen echter nagelaten. Het was namelijk een beetje een postapocalyptische pleuriszooi op de geïmproviseerde camping (zie de foto hier rechts). De toch al enigszins verdwaasde mensen pasten er goed bij.

Maar het zijn ook lieverds hoor. Velen van hen kennen elkaar al decennia lang uit het circuit van protestmarsen tegen kernenergie, oorlog en dierenleed en voor meer subsidie op geitenwollenssokken. Occupy past mooi in hun straatje. Hiervoor leven ze. Een relatief groot aantal van hen is werkeloos en een enkeling zelfs dakloos, dus veel beters hebben ze toch niet te doen. Maar er zijn zowaar ook mensen met werk bij betrokken. Die zie je alleen een stuk minder op het tentenkampje, maar da’s logisch.

In een bonte stoet onder het wakend oog van de politie liepen we van het Malieveld door het Haagse centrum, langs het Binnenhof en de Raad van State richting een zaal in een pand met de naam De Grote Pyr. Ondertussen scandeerde de zelfuitgeroepen kampindiaan – een jongeman met een verentooi aan zijn nepbontmuts en een kleurrijk vloerkleed om zijn middel – sarcastische en ook eigenlijk best-wel-grappige teksten over de kredietcrisis en het gebrek aan medemenselijkheid in de maatschappij door een microfoon. Hij hield de stemming er goed in. Hulde voor hem. Klik hier voor een reeks Youtubefilmpjes van deze kleurrijke parade.

Allemaal lieve mensen

De Meeting

Ik wil verder niet te cynisch overkomen over dit bijzondere evenement. Ik moet namelijk zeggen dat ik meer geïnspireerd raakte door de verhalen van de verschillende, veelal markante bezoekers dan ik van tevoren had verwacht. Er heerste over het algemeen een positieve vibe man. En werkelijk iedereen kwam aan het woord. De mensen hebben vaak op zich wel mooie ideeën, alleen sommigen zijn ook een beetje wauws. Het houdt niet altijd verband met de werkelijkheid, maar leuk dat ze meedenken.

In een van de kringgesprekken vertelde ik zelf dat de maatschappij te vergelijken is met een stoelendans: Je moet meedoen, maar degenen die het (door wat voor reden dan ook) niet kunnen bijbenen, die vallen af. Met andere woorden, mensen met problemen vallen buiten de maatschappij. Er is tenslotte altijd minimaal een stoel te weinig aanwezig. Ik pleitte voor een stoelendans met voldoende stoelen. ‘Daar moeten wij heen met z’n allen’.

You don’t know what happened man, You weren’t there man.

Zo, dat had ik ook weer aardig uit mijn mouw geschut. Mijn inbreng bestond verder uit het inzetten van een Mexican Wave, als symbool voor de golf van bewustwording bla bla, en wat losse grapjes.

Het was uiteindelijk wat mij betreft gewoon een plezante praatsessie met koffie, koekjes en muziek aan het einde. Deze waanzinnige beweging heeft zich echter een hoger doel gesteld, namelijk de wereld verbeteren. Het liefst nog voordat alle tentenkampjes zijn opgeruimd. Telkens werd dus benadrukt dat het tijd voor actie is! Wat uiteindelijk slechts neerkwam op overleg over het inplannen van een nieuwe vergadering.

Wel een concreet plannetje was om piepkleine Occupy-tentjes in Madurodam te zetten. Daar maak je de grote banken, bedrijven en politici (de as van het kwaad) pas echt gek mee. Met zo’n daadkrachtige beweging, die opkomt voor ons aller welzijn, hier en in Verweggistan, kunnen we rustig gaan slapen. Potverdikkie, nu klink ik toch weer een beetje cynisch met mijn sarcastische woordkeuze. Ik kan het niet laten. Maar ik draag de Occupymeute tot op zekere hoogte toch een warm hart toe. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik Occupy zie als een schuursponsje maar dan zonder de schuurzijde. Hmm, gewoon een sponsje dus. Enfin, ik bedoel het positief.

Peace man,
Sijmen.